- Μελισσάνθη (1910 - 1990)
- -
-- -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - --> Σελίς 1, [2]
Γύρω-τριγύρω μέγα δόκανο στημένο...
Γύρω-τριγύρω μέγα δόκανο στημένο
τὸ ἴδιο μας σῶμα!
Κόκκαλα συντριμμένα, σάρκα ἀνήμπορη
νὰ στάζῃ θρόμβους αἷμα
νὰ ξεριζώνῃ τὸ οὔρλιασμα ἀπ’ τὸ στῆθος μας
σὰν μὲ τανάλια!..
Κ’ ἐμεῖς, σὰν αἴλουρος παγιδεμμένος ποὺ τινάζεται
στὴν ὀροφή χτυπῶντας τὸ κεφάλι
νὰ ξαναπέφτουμε στὸ κέντρο τῆς φωτιᾶς
στὸ ἴδιο μας μέσα σῶμα
σατανική παγίδα πού μᾶς περισφίγγει ἀπὸ παντοῦ
μὲ χίλια νεῦρα τεντωμένα:
Ποῦ εἶμαι; Πῶς πιάστηκα μέσα σὲ μένα;..
Κοιτάζουμε ψηλά, σὰν μέσα ἀπὸ πηγάδι
σκαρφαλωμένοι ὣς τὸ γαλάζιο παραπέτο
τῆς μέρας ποὺ χαράζει
σε μυστικήν ἐνέδρα
καραδοκῶντας μὲ μιὰ ἰξόβεργα
νὰ παγιδέψουμε μικρούς ἀπρόσεχτους ἀγγέλους
ποὺ ἴσως νὰ ξέρουν...
...Ἄσπρα φτερά, στροβιλισμένο φῶς λευκό
τῆς μέρας ποὺ χαράζει –
στροβιλισμένη χιονοθύελλα
καὶ σιωπή χιονιοῦ...
- - - - - - - - - - - - - - - * - - - -
Σφαγεῖο
Ὁ κόσμος εἶναι ἀπέραντο σφαγεῖο
κι ὁ θεός αἷμα διψᾶ καὶ κρέας πεινᾶ∙
δέν ζουμε ὡς τ’ οὐρανοῦ τὰ πετεινά,
ὁ κόσμος εἶναι ἀπέραντο σφαγεῖο
κι ἄξιόν ἐστι τὸ ἐσφαγμένο ἀρνίο
ψάλλουνε τῶν ἀγγέλων τὰ ὡσαννά
ὁ κόσμος εἶναι ἀπέραντο σφαγεῖο
κι ὁ θεός τὶς ἴδιες σάρκες τοῦ πεινᾶ!
- - - - - - - - - - - - - - - * - - - -
Ἐκεῖνο ποὺ πρωτεύει...
Ἐκεῖνο ποὺ πρωτεύει τούτη τὴ στιγμή
εἶναι ἑνα ἑρμάρι μὲ πολλὰ χωρίσματα,
νὰ γίνῃ μιὰ κατάταξη μεθοδική,
νὰ εἶναι ὅλα νοικοκυρεμένα
καὶ εἰς πρώτην ζήτησιν.
Θὰ συμβουλεύεσαι τὸ εὑρετήριο
καὶ θὰ ὑπάρχουν τὰ σοφά ἐγχειρίδια γιὰ τὸ κάθε τί.
Ἕνα ἐγχειρίδιο, λόγου χάρη, θὰ μποροῦσε,
κάποια στιγμή, διπλά νὰ χρησιμεύση:
νὰ κόψῃς, ἂς ποῦμε, τὸ ψωμὶ
ἢ τὶς φλέβες σου!
- - - - - - - - - - - - - - - * - - - -
Προσευχὴ
Κύριέ μου,
- - - - - - -ὅλες οἱ πράξεις μου οἱ ἁμαρτωλές,
- - - - - - -τὰ λάθη, οἱ ἄνομες ἐπιθυμιές,
- - - - - - -περνοῦνε πάνωθέ μου
- - - - - - -καθὼς τὸ διάφανο νερό!
- - - - - - -Τίποτα δὲν μ’ ἀγγίζει ποὺ φορῶ,
- - - - - - -Κύριέ μου!
- - - - - - -Μέσα ἀπὸ βαλτονέρια προχωρῶ
- - - - - - -καὶ τίποτα, μὰ τίποτα δέν μὲ ρυπαίνει!
- - - - - - -Ἴχνος σκιᾶς ἀπάνω μου δέν μένει!
Κοίταξε πόσο καθαρά
- - - - - - -εἶναι τὰ χέρια μου τ’ ἁμαρτωλά!
- - - - - - -Σάν τοῦ παιδιοῦ, που ὅταν προσεύχεται σὲ σένα,
- - - - - - -ἔτσι, σὰν φλόγα ἀμόλυντη ὑψωμένα,
- - - - - - -εἶναι ἄξια τὸ χιτῶνα σου ν’ ἀγγίσουν
- - - - - - -καὶ τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων νὰ κρατήσουν!
Ἀπὸ τὰ σφάλματά μου, τὰ φριχτά, κανένα,
- - - - - - -κανένας ξεπεσμός, κρῖμα κανένα
- - - - - - -δέν δύναται ἀνάμεσό μας νὰ μπῇ!
- - - - - - -Νὰ μᾶς χωρίσῃ τίποτα ἄλλο δέν μπορεῖ,
- - - - - - -ἐξὸν ἀπὸ τὸν ὕπνο ποὺ μὲ παίρνει τὸ βαθύ,
- - - - - - -τὸν ξένοιαστο ὕπνο, σάν ἑνος παιδιοῦ,
- - - - - - -στὴ μέση ξάφνου που ἔρχεται τοῦ παιγνιδιοῦ!
Τὸ ξέρω –
- - - - - - -εἶναι ἄσοφο νὰ σὲ παρακαλοῦν γιὰ κάτι τί...
- - - - - - -Γιὰ τοῦτο, τίποτα δὲν σοὺ ζητῶ...
- - - - - - -Μόνο, μιὰ λύπη μὲ βαραίνει, σὰν βουνό:
- - - - - - -Βαθιά ὑποφέρω
- - - - - - -σὰν συλλογίζωμαι τὸν ὕπνο τοῦτο ποὺ μπορεῖ ναρθῇ
- - - - - - -τὴν κρίσιμη ὥρα ποὺ τὸ σάλπισμά σου θ’ ἀκουστῇ!..
-- -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - --> Σελίς 1, [2]
Γύρω-τριγύρω μέγα δόκανο στημένο...
Γύρω-τριγύρω μέγα δόκανο στημένο
τὸ ἴδιο μας σῶμα!
Κόκκαλα συντριμμένα, σάρκα ἀνήμπορη
νὰ στάζῃ θρόμβους αἷμα
νὰ ξεριζώνῃ τὸ οὔρλιασμα ἀπ’ τὸ στῆθος μας
σὰν μὲ τανάλια!..
Κ’ ἐμεῖς, σὰν αἴλουρος παγιδεμμένος ποὺ τινάζεται
στὴν ὀροφή χτυπῶντας τὸ κεφάλι
νὰ ξαναπέφτουμε στὸ κέντρο τῆς φωτιᾶς
στὸ ἴδιο μας μέσα σῶμα
σατανική παγίδα πού μᾶς περισφίγγει ἀπὸ παντοῦ
μὲ χίλια νεῦρα τεντωμένα:
Ποῦ εἶμαι; Πῶς πιάστηκα μέσα σὲ μένα;..
Κοιτάζουμε ψηλά, σὰν μέσα ἀπὸ πηγάδι
σκαρφαλωμένοι ὣς τὸ γαλάζιο παραπέτο
τῆς μέρας ποὺ χαράζει
σε μυστικήν ἐνέδρα
καραδοκῶντας μὲ μιὰ ἰξόβεργα
νὰ παγιδέψουμε μικρούς ἀπρόσεχτους ἀγγέλους
ποὺ ἴσως νὰ ξέρουν...
...Ἄσπρα φτερά, στροβιλισμένο φῶς λευκό
τῆς μέρας ποὺ χαράζει –
στροβιλισμένη χιονοθύελλα
καὶ σιωπή χιονιοῦ...
- - - - - - - - - - - - - - - * - - - -
Σφαγεῖο
Ὁ κόσμος εἶναι ἀπέραντο σφαγεῖο
κι ὁ θεός αἷμα διψᾶ καὶ κρέας πεινᾶ∙
δέν ζουμε ὡς τ’ οὐρανοῦ τὰ πετεινά,
ὁ κόσμος εἶναι ἀπέραντο σφαγεῖο
κι ἄξιόν ἐστι τὸ ἐσφαγμένο ἀρνίο
ψάλλουνε τῶν ἀγγέλων τὰ ὡσαννά
ὁ κόσμος εἶναι ἀπέραντο σφαγεῖο
κι ὁ θεός τὶς ἴδιες σάρκες τοῦ πεινᾶ!
- - - - - - - - - - - - - - - * - - - -
Ἐκεῖνο ποὺ πρωτεύει...
Ἐκεῖνο ποὺ πρωτεύει τούτη τὴ στιγμή
εἶναι ἑνα ἑρμάρι μὲ πολλὰ χωρίσματα,
νὰ γίνῃ μιὰ κατάταξη μεθοδική,
νὰ εἶναι ὅλα νοικοκυρεμένα
καὶ εἰς πρώτην ζήτησιν.
Θὰ συμβουλεύεσαι τὸ εὑρετήριο
καὶ θὰ ὑπάρχουν τὰ σοφά ἐγχειρίδια γιὰ τὸ κάθε τί.
Ἕνα ἐγχειρίδιο, λόγου χάρη, θὰ μποροῦσε,
κάποια στιγμή, διπλά νὰ χρησιμεύση:
νὰ κόψῃς, ἂς ποῦμε, τὸ ψωμὶ
ἢ τὶς φλέβες σου!
- - - - - - - - - - - - - - - * - - - -
Προσευχὴ
Κύριέ μου,
- - - - - - -ὅλες οἱ πράξεις μου οἱ ἁμαρτωλές,
- - - - - - -τὰ λάθη, οἱ ἄνομες ἐπιθυμιές,
- - - - - - -περνοῦνε πάνωθέ μου
- - - - - - -καθὼς τὸ διάφανο νερό!
- - - - - - -Τίποτα δὲν μ’ ἀγγίζει ποὺ φορῶ,
- - - - - - -Κύριέ μου!
- - - - - - -Μέσα ἀπὸ βαλτονέρια προχωρῶ
- - - - - - -καὶ τίποτα, μὰ τίποτα δέν μὲ ρυπαίνει!
- - - - - - -Ἴχνος σκιᾶς ἀπάνω μου δέν μένει!
Κοίταξε πόσο καθαρά
- - - - - - -εἶναι τὰ χέρια μου τ’ ἁμαρτωλά!
- - - - - - -Σάν τοῦ παιδιοῦ, που ὅταν προσεύχεται σὲ σένα,
- - - - - - -ἔτσι, σὰν φλόγα ἀμόλυντη ὑψωμένα,
- - - - - - -εἶναι ἄξια τὸ χιτῶνα σου ν’ ἀγγίσουν
- - - - - - -καὶ τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων νὰ κρατήσουν!
Ἀπὸ τὰ σφάλματά μου, τὰ φριχτά, κανένα,
- - - - - - -κανένας ξεπεσμός, κρῖμα κανένα
- - - - - - -δέν δύναται ἀνάμεσό μας νὰ μπῇ!
- - - - - - -Νὰ μᾶς χωρίσῃ τίποτα ἄλλο δέν μπορεῖ,
- - - - - - -ἐξὸν ἀπὸ τὸν ὕπνο ποὺ μὲ παίρνει τὸ βαθύ,
- - - - - - -τὸν ξένοιαστο ὕπνο, σάν ἑνος παιδιοῦ,
- - - - - - -στὴ μέση ξάφνου που ἔρχεται τοῦ παιγνιδιοῦ!
Τὸ ξέρω –
- - - - - - -εἶναι ἄσοφο νὰ σὲ παρακαλοῦν γιὰ κάτι τί...
- - - - - - -Γιὰ τοῦτο, τίποτα δὲν σοὺ ζητῶ...
- - - - - - -Μόνο, μιὰ λύπη μὲ βαραίνει, σὰν βουνό:
- - - - - - -Βαθιά ὑποφέρω
- - - - - - -σὰν συλλογίζωμαι τὸν ὕπνο τοῦτο ποὺ μπορεῖ ναρθῇ
- - - - - - -τὴν κρίσιμη ὥρα ποὺ τὸ σάλπισμά σου θ’ ἀκουστῇ!..