- - - -...Ὅταν φτάνουμε στὴν ἄκρη τῆς σιωπῆς, σ' ἐκεῖνο τὸ ἀδιέξοδο / τοῦ στενοῦ ἢ τοῦ ἀπέραντου, ἐκεῖ/ ποὺ μονομιᾶς ἀχρηστεύεται κάθε ὁμιλία καὶ κάθε κίνηση, / εἶναι πάλι ἡ ἁπλή καὶ οἰκεία χειρονομία μιᾶς γυναίκας / ποὺ διορθώνει τὴ γραβάτα ἑνὸς ἄντρα μπρὸς στὴ θεόρατη τζαμένια πόρτα / ποὺ τὸ γυαλί της σχεδὸν δέ διαχωρίζει τὸ σκοτάδι τοῦ θυρωρείου / ἀπ' τὸ σκοτάδι τοῦ δρόμου – τὴν ὥρα ἀκριβῶς τοῦ χωρισμοῦ... Μιὰ ὡραία χειρονομία / που ἀνεβαίνει ἀπ' τὶς ρίζες τοῦ κόσμου... Τὸ χέρι της / διασχίζει ὅλη τὴ μοναξιά, σεπτό μὰ κι ἀποφασισμένο, / σά νὰ κρατάῃ τὸν ἄντρα πάνω ἀπ' τὸ γκρεμό, / σά νὰ τὸν πνίγῃ γιὰ νὰ τὸν κρατήσῃ... Κ’ ἴσως σφίγγεται / γιὰ λίγο σά θηλειὰ ἡ γραβάτα / – σά θηλειά ποὺ τὸν κρατάει πάνω ἀπ' τὴν ἄβυσσο... Κι ἀλήθεια, / νά ποὺ δέν ἔπεσε! Στέκει στὰ πόδια του!..