- - - -Τόσες μάχες, τόσα τραύματα, τόσες ἔντιμες ἧττες καὶ νῖκες, / τόσα παράσημα – γέμισε τὸ στῆθος του, βάρυνε, / πονοῦσαν τὰ μάτια τοy ἀπ' τὴ λάμψη τους. Τρόμαξε / μήπως τὸ μόνο φῶς ποὺ θὰ τοῦ φώτιζε τὴν ξύλινη σκάλα / τὰ βράδυα, σὰν θὰ γύριζε σπίτι του, θἄταν αὐτό. Ξεντύθηκε, / ἔβαλε τὴ στολή του στὴ ντουλάπα, τὰ παράσημα στὶς θῆκες τους, / καὶ πῆγε νὰ καταταχθῇ ἐθελοντής – ἁπλός στρατιώτης!

- - - -Κανένας δὲν τὸν γνώρισε. Τὸν δέχτηκαν. Ἴσως ἐκεῖνο / τὸ νέο χαμόγελό του νὰ τὸν ἔφερνε στὴν ἡλικία τῶν ἐθελοντῶν.