- Προτείνουμε Σεφέρη
Ἐρωτικὸς Λόγος
– Ε’ –
Ποῦ πῆγε ἡ μέρα ἡ δίκοπη πού εἰχε τὰ πάντα ἀλλάξει;
Δέ θὰ βρεθῇ ἕνας ποταμός νἆναι γιὰ μᾶς πλωτός;
Δέ θὰ βρεθῇ ἕνας οὐρανός τὴ δρόσο νὰ σταλάξῃ
γιὰ τὴν ψυχή ποὺ νάρκωσε κι ἀνάθρεψε ὁ λωτός;
Στήν πέτρα τῆς ὑπομονῆς προσμένουμε τὸ θάμμα
ποὺ ἀνοίγει τὰ ἐπουράνια κι εἴν' ὅλα βολετά
προσμένουμε τὸν ἄγγελο σὰν τὸ πανάρχαιο δρᾶμα
τὴν ὥρα ποὺ τοῦ δειλινοῦ χάνουνται τ' ἀνοιχτά
τριαντάφυλλα... Ρόδο ἄλικο τοῦ ἀνέμου καὶ τῆς μοίρας,
μόνο στὴ μνήμη ἀπέμεινες – ἕνας βαρύς ρυθμός
ρόδο τῆς νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρικύμισμα τῆς θάλασσας... Ὁ κόσμος εἶναι ἁπλός!..