Βραδύνοια
Περαστικὰ ἀπὸ δῶ σμῆνος πουλιά
μᾶς φέραν μήνυμα βορινό, καὶ τοὺς κωφεύσαμε.
Στὴν τέφρα τους τὰ 'Ορτύκια ἀντιφεγγίζαν Παγετῶνες,
καὶ ὄχι μονάχα τοὺς κωφεύσαμε, μὰ καὶ τοὺς στήσαμεν ἐνέδρα
καὶ τοὺς ρίξαμε σκάγια καὶ φωτιές, γιὰ νὰ τὰ φᾶμε.
Καὶ ποιοί; Ἐμεῖς, ποὺ περιμέναμε
σὰν καὶ τί τὸ βορινὸ μήνυμα,
τυφλωθήκαμε, καὶ δίχως νὰ σκεφθοῦμε ποὺ μᾶς ἦρθε,
τοῦ ρίξαμε φωτιές, τὸ λαβώσαμε, τ' ἀποδιώξαμε.
Περαστικὸ ἤτανε τὸ σμῆνος, δὲν σοῦ λέω,
μὰ οὔτε τὴν κούρασή του, τὸν ἀφανισμό του
δέν ἀγαπήσαμε, δέν σεβαστήκαμε∙ καὶ μιά καὶ λεῖψαν,
μᾶς ἦρθε τώρα ἡ συμπόνεση καὶ βάρος τῆς ψυχῆς
γιὰ τὴν ἄχαρη πράξη, γιὰ τὴ φαύλην ἐπίθεση,
καὶ ἰδού μας, ἀπομείναμε οἱ ἀνεπιτήδειοι,
οἱ βραδυκίνητοι στὸ νοῦ τῶν ἐμφανίσεων,
ἔρημοι, δίχως μήνυμα βορινό,
μὲ τὰ συνηθισμένα μας τὰ mea culpa
καὶ τὶς ἀνώφελες αἰτιάσεις τοῦ ἑαυτοῦ μας.